Over de kunst van het wegkijken
Wat vogels zien, wat mensen verzwijgen
Een non-fictie theaterproductie van Christophe Busch, Hendrik Lebon &
Filip Standaert
Beschikbaar vanaf januari tot en met mei 2027
In het niemandsland tussen schoonheid en gruwel ontvouwt zich een verhaal dat
nooit verteld mocht worden. Over de kunst van het wegkijken is een theatrale dissectie
van het kwaad in al zijn menselijke gedaanten — vertrekkend vanuit twee mannen
die leefden en werkten in het hart van de hel, maar wier ogen naar de lucht gericht
bleven.
SS-adjudant Karl Höcker legt in een uniek fotoalbum zijn “mooie tijden” met collega’s in Auschwitz vast. Kampbewaker en ornitholoog Günther Niethammer beschrijft in detail de vogelwereld van Auschwitz. Ze zien alles behalve de dood die hen omringt. Beiden keren na de oorlog terug naar het gewone leven: de één als bankier, de ander als professor.
Tekst & spel: Christophe Busch
Spel & choreografie: Hendrik Lebon
Regie & coaching: Filip Standaert
Scenografie i.s.m. Johan De Wit
Video & montage: Kenneth Michiels
Een coproductie van Handelsreizigers in ideeën, Borgerhoff & Lamberigts, laGeste
Foto campagnebeeld: Filip Naudts - Guarda La Fotografia
Met de steun van de Vlaamse Tax Shelter Maatregel
Verkoop en boekingen: Koortzz artiestenbureau
Christophe Busch, auteur van ondermeer De duivel in elk van ons brengt eind 2026 het nieuwe boek uit Over de kunst van het wegkijken: Hoe complexiteit en compliciteit massaal geweld mogelijk maken.
Christophe Busch, als academicus en verteller, legt via fotoalbums en vergeten
publicaties de sluipende weg bloot van gewone mens tot medeplichtige dader.
Hendrik Lebon, acteur en danser, transformeert beurtelings in Höcker en Niethammer,
in een fysieke metamorfose die schuurt, wringt en confronteert.
En naast hen treedt een derde speler op: de beelden zelf: fotoalbums en video’s die spreken, aanklagen, en weigeren te zwijgen, die zelfs de dialoog tussen verleden en heden openbreken.
Terwijl vogels hun seizoenen volgen, blijven mensen hun geschiedenis rijmen. In een recent wetenschappelijk
artikel wordt de vogelwereld boven Gaza beschreven. Dezelfde lucht, dezelfde zang –
maar onder hun vleugels opnieuw de totale verwoesting. Vogels blijven kijken, mensen blijven zwijgen.
Over de kunst van het wegkijken is geen reconstructie. Het is een spiegel.
Een fluistering tussen geschiedenis en heden.
Een ode aan het kijken. Een aanklacht tegen het wegkijken. Tegen de stilte die mensen vogelvrij maakt.